ഒരു നവംബർ ഒന്നിന്റെ ദു:ഖസ്മരണ

കേരളപ്പിറവി ദിനമായ നവംബർ ഒന്ന്, കഴിഞ്ഞ ആറുവർഷങ്ങളാ‍യി എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അഭിശപ്തമായ ഒരു ദിവസത്തിന്റെ ഓർമ്മകളിൽ സ്വയമറിയാതെ മുഴുകിപ്പോവുന്ന ഇരുണ്ട ദിനമാണ്. ഓർമ്മകൾ മാത്രം ബാക്കിയാക്കി അച്ഛൻ യാത്രയായ ദിവസം...

പതിവുപോലെ അമ്മ ഉണക്കലരിച്ചോറിന്റെ ഉരുളകൾ കാക്കകൾക്ക് സമർപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവും..അച്ഛന്റെ സ്മാരകത്തിലെ കൽ‌വിളക്കിൽ കൊളുത്തിയ തിരി ഇപ്പോൾ കരിന്തിരി കത്തുകയായിരിക്കാം..ഒരുപക്ഷേ കാക്ക കൊത്തിവലിച്ച് കോണ്ടുപോയിരിക്കാം...അകലെയിരുന്ന് മനസ്സുകൊണ്ട് ഒരു തിരി കൊളുത്തുമ്പോൾ ഓർക്കുന്നു, തികച്ചും ആകസ്മികമായി അശാന്തിയുടെ കരിനിഴൽ വീഴ്ത്തി കടന്നുവന്ന ആ ദിവസങ്ങളെയും, ആ നാൾവഴികളിലൂടെ അതിവേഗം അച്ഛൻ നടന്നുമറഞ്ഞതും..

ഒരു ചെറിയ ജലദോഷം വന്നാൽ‌പോലും എന്തോ മഹാവ്യാധി പിടിപെട്ട മട്ടിൽ അവശത ഭാവിക്കുകയും ഡോക്ടറെ കാണാൻ തിടുക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന അച്ഛനെ വിധി കീഴ്പ്പെടുത്താനെത്തിയത് ഗുരുതരമായ ശ്വാസകോശരോഗത്തിന്റെ രൂപത്തിലായിരുന്നു. അതിസമർത്ഥനായ ഒരു കള്ളനേപ്പോലെ, പതിഞ്ഞകാൽ‌വെപ്പുകളോടെ കയറിക്കൂടിയ രോഗം അതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിച്ചുതുടങ്ങുമ്പോഴേയ്ക്കും വളരെ വൈകിയിരുന്നു. “ഈയിടെയായി കയറ്റം കയറുമ്പോൾ ചെറിയൊരു കിതപ്പ്” എന്ന് അച്ഛൻ പറഞ്ഞപ്പോഴും അതച്ഛന്റെ പതിവ് ആശങ്കയായി മാത്രമേ തോന്നിയിരുന്നുള്ളൂ. “കയറ്റം കയറുമ്പോൾ കിതപ്പ് എനിയ്ക്കുപോലുമുണ്ടല്ലോ” എന്നാണ് ഞാൻ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞത്. എങ്കിലും അച്ഛന്റെ മന:സ്സമാധാനത്തിനുവേണ്ടി മാത്രം,തികഞ്ഞ ലാഘവത്വത്തോടെ ആസ്പത്രിയിലേക്ക് നടത്തിയ ആ യാത്ര ഞങ്ങളെ നയിച്ചത് ഭീകരമായ ആ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്കാണ്. പകുതിമുക്കാലും കേടുപാടു വന്നുകഴിഞ്ഞ ശ്വാസകോശവുമായാണ് അച്ഛൻ ജീവിക്കുന്നതെന്ന യാഥാർത്ഥ്യം!! “ഒന്നുമില്ല, ചെറിയൊരു പ്രശ്നമേയുള്ളൂ, മരുന്ന് കഴിച്ചാൽ മതി” എന്ന്, കാഴ്ചയിൽ പൂർണ്ണ ആരോഗ്യവനായിരുന്ന അച്ഛനോട് പറയുമ്പോൾ, സത്യത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ തയ്യാറല്ലാതിരുന്ന ഞങ്ങൾ അവർക്ക് തെറ്റു പറ്റിയതാവാമെന്ന് ആശ്വസിച്ചു. മറ്റു ഡോക്ടർമാരുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾ തേടിയും, മരുന്നുകൾ മാറി മാറി പരീക്ഷിച്ചും, അസുഖം ഏറിയും കുറഞ്ഞും,അത്ഭുതങ്ങൾ സംഭവിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചും, എങ്ങിനെയൊക്കെയോ കുറേ നാളുകൾ കടന്നുപോയി. ശ്വാസതടസ്സവും ക്ഷീണവും കൂടിവരുമ്പോഴും അസുഖത്തെ പറ്റി അച്ഛൻ അത്രയൊന്നും ആശങ്കാകുലനായിരുന്നില്ല എന്ന വൈപരീത്യം ദൈവം അച്ഛനു നൽകിയ അനുഗ്രഹമാവാം..

ഇതിടയിൽ പരിശോധനകൾ അച്ഛന് ഏറ്റവുമധികം വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്ന മെഡിക്കൽ ട്രസ്റ്റിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. രോഗത്തേക്കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തമായ ചിത്രം ലഭിച്ചതും, അവസാനത്തേത് എന്നറിയാതെ അച്ഛൻ അവസാന ഒൻപത് നാളുകൾ കഴിച്ചുകൂട്ടിയതും അവിടെത്തന്നെ. ഓക്സിജൻ ട്യൂബിന്റെ സഹായത്താൽ മാത്രം ആശ്വാസം കിട്ടിയിരുന്ന ആ നാളുകളിൽ പോലും അച്ഛന് തികഞ്ഞ ശുഭാപ്തിവിശ്വാസമായിരുന്നു. അധികം സംസാരിക്കാൻ പാടില്ലെന്ന് ഡോക്ടർ വിലക്കിയിട്ടും, സംസാരപ്രിയനായിരുന്ന അച്ഛൻ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളെകുറിച്ചും മറ്റും വാചാലനായി, വീട്ടിൽ പോകാൻ തിടുക്കം കൂട്ടി. “വീട്ടിലെത്തിയാൽ തന്നെ പകുതി ആശ്വാ‍സമായി” എന്നാണ് പറഞ്ഞിരുന്നത്. ഗൾഫിൽ പുതിയ ജോലി കിട്ടിയ അനിയനോടും, ലീവിൽ വന്ന് രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് മടങ്ങിപ്പോയ പ്രസാദിനോടും, അച്ചന് അത്ര കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലെന്നും ഉടനെ ഡിസ്ചാർജ് ആവുമെന്നും പറയാനേല്‍പ്പിച്ചു. മുടങ്ങാതെ ലോട്ടറിടിക്കറ്റുകൾ വാങ്ങുന്ന ശീലമുണ്ടായിരുന്ന അച്ഛൻ എന്നേക്കൊണ്ട് “ദീപാവലി ബമ്പർ” വാങ്ങിപ്പിക്കാനും, ദീപാവലിദിനത്തിൽ മധുരം വാങ്ങിപ്പിക്കാനും മറന്നില്ല.ആ ശുഭാപ്തിവിശ്വാസം ഒരുപക്ഷേ അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിപ്പിച്ചേക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും മാത്രമുള്ള ആ മുറിയുടെ ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ അവരുടെ മുൻപിൽ കരയാതിരിക്കാനും സന്തോഷം നടിക്കാനും ഏറെ പാടുപെട്ടു. ഇടയ്ക്കിടെ സന്ദർശനത്തിനെത്താറുള്ള അമ്മാവൻ മാത്രമായിരുന്നു ഒരു ആശ്വാസം.

അന്ന് രാത്രി പതിവിലും നന്നായി ഊണു കഴിച്ച്, “ഓ, നാളെ നവംബർ ഒന്നാണല്ലോ” എന്ന് പറഞ്ഞ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്ന അച്ഛൻ അപ്രതീക്ഷിതമായി രോഗനില വഷളായി ഐ.സീ.യു വിലേക്ക് മാറ്റപ്പെടേണ്ട സ്ഥിതിയിലായി. അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുപോകുമ്പോഴും സ്‌ട്രെച്ചറിൽ കിടന്ന് പറഞ്ഞത് “ഐസീയൂവിലേക്കാണല്ലേ? നന്നായി. അവിടെയാവുമ്പോൾ കൂടുതൽ എക്വിപ്‌മെന്റ്സ് ഉണ്ടാവുമല്ലോ” എന്നാണ്. നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ജീവനെ പിടിച്ചുനിർത്താൻ വെന്റിലേറ്റർ ഘടിപ്പിക്കാനായി, അനസ്തീഷ്യ കൊടുക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപുള്ള നിമിഷങ്ങളിൽ മാത്രമാണ് അച്ചന്റെ മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു പരിഭ്രമം കണ്ടത്. അടുത്തുചെന്ന എന്നോട് പറഞ്ഞു, “ഓക്സിജൻ കിട്ടുന്നില്ലല്ലോ, അച്ഛന് പേടിയാവുന്നു”. ചോര പോലെ ചുവന്ന കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ദയനീയമായ നോട്ടം ഏറ്റുവാങ്ങി അച്ഛനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ വൃഥാ ശ്രമിച്ചു. അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ പിന്നെ അവ്യക്തമായി, ഇല്ലാതായി. . വെന്റിലേറ്റർ ഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട്, അനേകം ട്യൂബുകളുടെ സഹായത്തോടെ പിന്നെ ഞാൻ അവിടെ കണ്ടത് അപരിചിതനായ മറ്റാരെയോ ആണെന്നുതോന്നി.

ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നതുപോലെ പകച്ചിരിക്കുന്ന അമ്മയുമായി ഐസീയുവിന് പുറത്തുള്ള ഇരുണ്ട വരാന്തയിൽ ഏറെനേരം ഞാൻ തളർന്നിരുന്നു. അത് സംഭവിക്കാൻ പോവുകയാണ്..ഞങ്ങളുടെ വീട് ഒരു മരണവീടാകാൻ പോകുന്നു..കുട്ടിക്കാലം മുതൽ കണ്ടിട്ടുള്ള പല മരണരംഗങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിലുടെ കടന്നുപോയി..വെള്ളപുതച്ച ശരീരം, കത്തിച്ച നിലവിളക്ക്, തേങ്ങാമുറികളിൽ എരിയുന്ന തിരികളുടെ ഗന്ധം, കുഴി വെട്ടുന്ന ശബ്ദം, പിന്നെ കുഴിയുടെ ആഴങ്ങളിൽ അപ്രത്യക്ഷമാവുന്ന ശരീരം..ഇതാ ഇനി അച്ഛന്റെ ഊഴം...

എത്ര നേരം ആ ഇരുപ്പ് ഇരുന്നെന്നറിയില്ല. എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ, ആരെയെങ്കിലും അറിയിക്കാൻ ഞാൻ മാത്രമേയുള്ളു എന്ന് അപ്പോഴാണ് ഓർത്തത്. പിന്നെ ചുമതലാബോധം ഒരു ശക്തിയായി ആവേശിക്കുകയായിരുന്നു. അധികം വൈകാതെ സ്വന്തക്കാരേയും ബന്ധുക്കളേയും കൊണ്ട് മുറി നിറഞ്ഞു. പിറ്റേ ദിവസം ഉച്ചയ്ക്ക് ഡോക്ടർ വിളിപ്പിച്ചപ്പോൾ അമ്മാവനും ഞാനും കൂടി ചെന്നു. “അത് സംഭവിച്ചു” ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും പറയാനില്ലായിരുന്നു. നോക്കുമ്പോൾ, ട്യൂബുകളുടെ കെട്ടുപാടുകളൊന്നുമില്ലാതെ സ്വതന്ത്രനായി, ശാന്തനായി കിടക്കുന്ന അച്ഛനെ ഞാൻ കണ്ടു. പെട്ടെന്ന് അച്ഛനോട് എന്തെന്നില്ലാത്ത ദേഷ്യമാണ് തോന്നിയത്. ഇന്നലെ ഈ നേരത്ത് എന്തൊക്കെയാണ് പറഞ്ഞത്? എന്നിട്ടിപ്പോൾ കിടക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ...എല്ലാവരേയും പറ്റിച്ച്.., ഒന്നുമറിയാത്തപോലെ..?കണ്ണിൽ ഇരുട്ടു കയറുന്നതുപോലെ തോന്നി ഞാൻ നിലത്തേയ്ക്കിരുന്നു...

പിന്നെ അച്ഛനെ കാണുന്നത് വീട്ടിൽ വച്ചാണ്. കോടിമുണ്ട് പുതച്ച്,നിലവിളക്കിനു മുൻപിൽ..മൂക്കിൽ നിന്ന് പുറത്തേയ്ക്കൊഴുകിയ ചോര കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി ചെവിയിൽ തളംകെട്ടി നിന്നിരുന്നു. മെല്ലെ നെറ്റിയിൽ തലോടുമ്പോൾ, മരവിച്ച ശരീരത്തിന്റെ തണുപ്പ് ഒരു നടുക്കത്തോടെ ഞാൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു.... കുഴിയിലേക്ക് മൂന്നുവട്ടം ഉപ്പും മണ്ണും ഇടുമ്പോൾ ശാന്തമായ ആ മുഖം അവസാനമായി നോക്കവേ, നെറ്റിയിലെ ചന്ദനക്കുറി വെയിലേറ്റ് വെട്ടിത്തിളങ്ങുകയാണെന്നു തോന്നി...

മഴയത്ത് മണ്ണിൽ കിടക്കുന്ന അച്ഛനെ ഓർത്ത് ഞെട്ടിയുണർന്ന ആ തുലാവർഷ രാത്രികളും, അച്ഛന്റെ ശരീരത്തിന് എന്തെന്തു മാറ്റങ്ങൾ സംഭവിച്ചിരിക്കാമെന്ന വിചിത്രമായ ആകാംക്ഷയിൽ, അന്വേഷണത്വരയോടെ ഇന്റർനെറ്റിലെ എണ്ണമറ്റ സൈറ്റുകളിൽ ഒഴുകിനടന്ന ഭ്രാന്തമായ പകലുകളും പിന്നിട്ട് മനസ്സ് ശാന്തമായതെപ്പോഴാണ്? അറിയില്ല..

കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളില്ലല്ലോ. ദു:ഖത്തിന്റെ മുറിവുകളെ ഉണക്കുന്ന മറവിയെന്ന ഔഷധം ഈശ്വരൻ തന്നെയാണെന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ചിലപ്പോഴെങ്കിലും മറവിയുടെ ചാരത്തെ പറത്തിമാറ്റി ഓർമ്മകളുടെ കനലിനെ ജ്വലിപ്പിക്കുന്ന കാറ്റാരാണ്? ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടത്തിന് വാശി പിടിക്കുന്ന മനസ്സായിരിക്കാം. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം, സിന്തോൾ സോപ്പിന്റെ വാസനയുള്ള അരിസ്റ്റോക്രാറ്റ് പെട്ടിയുമായി, രാവിലെ ഏഴു മണിയുടെ ട്രാൻസ്പോർട്ട് ബസ്സിൽ വന്നിറങ്ങുന്ന അച്ഛനെ കാത്ത്, അനിയനോടൊപ്പം അമ്പലത്തിലെ ബലിക്കൽ‌പുരയിൽ ഇരിക്കുന്ന ആ കൊച്ചുപെൺകുട്ടിയാവാൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി മനസ്സ് കൊതിയ്ക്കുന്നത്...