ഫോബിയ

ഭയം(Fear) എല്ലാവരിലുമുണ്ട്. അപകടാവസ്ഥകളില്‍ സ്വയരക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് ശരീരത്തേയും മനസ്സിനേയും സജ്ജമാക്കാന്‍ ഭയം സഹായിക്കുന്നു. ഇത് ശരീരത്തിന്റെ തികച്ചും സ്വാഭാവികമായ പ്രതികരണമാണ്. എന്നാല്‍, അമിതവും, യുക്തിപരമായ അടിസ്ഥാനമില്ലാത്തതും, അസാധാരണവുമായ ഭയത്തെ ഫോബിയ(phobia) എന്ന് പറയുന്നു. ഇതൊരു മാനസികരോഗമായാണ് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്. കാരണം, ഫോബിയ പിടികൂടുന്ന വ്യക്തിയുടെ മനസ്സിന്റെ നിയന്ത്രണം തന്നെ പലപ്പോഴും കൈവിട്ടുപോവുന്ന അവസ്ഥ ഉണ്ടാവാറുണ്ട്.

ഇത്തരത്തിലുള്ള തീവ്രഭയം അപ്രതീക്ഷിതമായി കാണുന്ന ഒരു വസ്തുവിനോടോ, ജീവിയോടോ, അകപ്പെടുന്ന സാഹചര്യത്തോടോ ഉണ്ടാകാം. ഇതില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതലായിട്ടുള്ളത് പട്ടി, പൂച്ച മുതലായ മൃഗങ്ങളോടുള്ളതും പിന്നെ ഇഴജന്തുക്കളോടുമുള്ളതത്രേ. വെള്ളത്തിനോട്, ഇടിമിന്നലിനോട്, ഇരുട്ടിനോട്, ഉയരത്തിനോട്,എട്ടുകാലിയോട്, കറങ്ങുന്ന ഫാനിനോട്, എന്നുവേണ്ട ക്യാമറയുടെ ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റിനോടുപോലും ഫോബിയയുള്ളവരുണ്ട്. മനുഷ്യരില്‍ ഇരുപത്തഞ്ചു ശതമാനം പേരിലും ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ഫോബിയ ഉള്ളതായി പറയപ്പെടുന്നു.

ഞാനിപ്പോള്‍ പറഞ്ഞുവരുന്നത് മേല്പറഞ്ഞ ഇരുപത്തഞ്ചു ശതമാനത്തില്‍ ഈയുള്ളവളും പെടുന്നു എന്നതാണ്.

കുട്ടിക്കാലത്ത്, കുളത്തില്‍, പുളയുന്ന വാല്‍മാക്രിക്കൂട്ടങ്ങളുടെയും, അവയെ നോട്ടമിട്ട് പായലിനുമീതെ തപസിരിക്കുന്ന നീര്‍ക്കോലികളുടെ ത്രികോണത്തലകള്‍ക്കിടയിലൂടെയുമാണ് പതിവായി കുളിച്ചുകയറിയിരുന്നത്.  ഭയത്തിനവിടെ സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കര്‍ക്കിടകത്തില്‍, മഴ കോരിച്ചൊരിയുന്ന കറുത്ത രാത്രികളില്‍, വിളക്കിനു ചുറ്റും വന്നണയുന്ന പ്രാണികളും കുഞ്ഞുവണ്ടുകളും പുസ്തകങ്ങളില്‍ അരിച്ചുനടക്കുമ്പോള്‍ അതൊരു കളിയായിരുന്നു. ചിലപ്പോളൊരു തവളക്കുഞ്ഞായിരിക്കും കയ്യില്‍ ചാടിവന്നിരിക്കുക. അതിനെ തട്ടിക്കളയുമ്പോള്‍ കയ്യില്‍ ബാക്കിയാവുന്ന തണുപ്പൊരു കൗതുകം മാത്രമായിരുന്നു. പാറ്റകളും എട്ടുകാലികളും ചുണ്ടെലികളും യഥേഷ്ടം വിഹരിക്കുന്ന തട്ടിന്‍‌പുറത്ത് പലപ്പോഴും ഒറ്റയ്ക്ക് “പുരാവസ്തുഗവേഷണം” നടത്താന്‍ കയറുമ്പോഴും ഒരിക്കലും ഭയം തോന്നിയിട്ടില്ല. ആ ഞാന്‍ തോറ്റുപോയത്, ഇപ്പോഴും തോറ്റുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്, തികച്ചുമൊരു നിരുപദ്രവകാരിയായ, വെറുമൊരു പാവം ജീവിയായ, തേരട്ട(Millipede)യോടാണ്. (തേരട്ടയോടും പഴുതാരയോടുമുള്ള ഫോബിയയ്ക്ക്  Myriopodophobia എന്നാണത്രേ പേര്).
നോക്കൂ, തേരട്ടയെപ്പറ്റി എഴുതാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ എന്റെ കൈ നേരിയതോതില്‍ വിറയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു!.

ഓര്‍മ്മവച്ച കാലം മുതലേ ഉള്ളതാണ് എനിക്ക് തേരട്ടയോടുള്ള അസാധാരണമായ, അകാരണമായ ഭയം.അതും കറുത്ത തേരട്ടയാണെങ്കില്‍ പറയാനുമില്ല. എങ്ങിനെയാണത് വിവരിക്കേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല.....തേരട്ടെയെ കാണുന്ന മാത്രയില്‍ ശരീരമാസകലം ഒരു വിറയല്‍ പടരുകയും, തൊണ്ടയാകെ വരളുകയും, ഉച്ചത്തിലുള്ള ഒരു നിലവിളി പുറത്തേക്ക് വരാതെ തൊണ്ടയില്‍ കുടുങ്ങുകയും ചെയ്യും. കുറച്ചുനേരത്തേക്കെങ്കിലും മാനസികമായും ശാരീരികമായും തളര്‍ത്തിക്കളയുന്ന ഈ ഭയാനുഭവത്തിന്റെ തീവ്രത, തേരട്ടയെ എത്രത്തോളം അപ്രതീക്ഷിതമായാണ് കാണുന്നത് എന്നതിനനുസരിച്ച് ഏറിയും കുറഞ്ഞുമിരിക്കും. ഇവയുടെ എണ്ണം പെരുകുന്ന കാലം എന്ന നിലയില്‍ മാത്രം മഴക്കാലം എന്റെ പേടിസ്വപ്നവുമാണ്.

ചെറിയ കുട്ടിയായിരിക്കേ ഒരു ദിവസം രാത്രി തറവാട്ടില്‍ വച്ച് എല്ലാവരും കൂടി അത്താഴം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ പ്ലേറ്റ് തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച് എഴുന്നേറ്റോടിയത് ഇപ്പോഴും നല്ല ഓര്‍മ്മ. കാര്യമെന്താണെന്നു മനസ്സിലാവാതെ മറ്റുള്ളവര്‍ പകച്ചു. എല്ലാവരും മാറിമാറി ചോദിച്ചിട്ടും തൊണ്ടയാകെ വരണ്ട്, കിലുകിലാ വിറച്ചുകൊണ്ടുനിന്ന എനിക്ക് ഒരക്ഷരം പോലും പറയാന്‍ സാധിച്ചില്ല. അവസാനം ആരോ തേരട്ടെയെ കണ്ടെത്തിയപ്പോഴാണ് കാര്യം പിടികിട്ടിയത്.

പ്രൈമറി സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം രാവിലെ ക്ലാസിലെ ഒരു കുട്ടി വന്നു പറഞ്ഞ വിശേഷം എനിക്കൊരു അഘാതമായി. അന്നവള്‍ കുളി കഴിഞ്ഞ് പെറ്റിക്കോട്ട് ഇട്ടപ്പോള്‍ ഉള്ളിലെന്തോ ഉരയുന്നപോലെ തോന്നി, ഊരിനോക്കിയപ്പോള്‍ അകത്തൊരു കറുത്ത തേരട്ടയായിരുന്നത്രേ!!
“എന്നിട്ട്?” -ആരോ ചോദിച്ചു.
“എന്നിട്ടെന്താ, ഞാനതിനെ എടുത്തുകളഞ്ഞു”.

വളരെ നിസ്സാരമായിട്ടാണ് അവളതു പറഞ്ഞതെങ്കിലും കേട്ടപാടെ തലകറങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നിയെനിക്ക്. അങ്ങനെയൊരു അപകടസാധ്യതയെപ്പറ്റി അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ ബോധവതിയാവുന്നത്. അവളുടെ സ്ഥാനത്ത് ഞാനായിരുന്നെങ്കിലോ എന്ന ചിന്തപോലും എനിക്ക് തളര്‍ച്ചയുണ്ടാക്കി. ഇടാനുള്ള വസ്ത്രങ്ങളോരോന്നും നന്നായി പരിശോധിച്ച ശേഷം മാത്രം ഇടുക എന്ന ശീലം അതിനുശേഷം ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായി. ഇന്നുവരെയും അതിന് മാറ്റമുണ്ടായിട്ടില്ല.

കുട്ടിക്കാലത്ത് എന്റെ വല്യമ്മയുടെ മകനായ അനിച്ചേട്ടന് എന്റെ ഈ തേരട്ടപ്പേടി ഒരു തമാശ പോലെയായിരുന്നു. എന്റെ മുന്നിലേക്ക് തേരട്ടയെ തോണ്ടിയിട്ട് പേടിപ്പിക്കുന്നത് അനിച്ചേട്ടനൊരു രസമായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ കളിസ്ഥലത്ത് കിടക്കുന്ന തണങ്ങിനെ(കവുങ്ങിന്റെ ഓല) ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് അനിച്ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു, അതിന്റെ അടിയില്‍ എനിക്കൊരു സമ്മാനം വച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്. ഞാന്‍ ഓടിച്ചെന്ന് തണങ്ങ് മാറ്റിയപ്പോള്‍ കണ്ടതോ? അതിനടിയില്‍ മുഴുവന്‍ പലതരം തേരട്ടകള്‍! പിന്നത്തെ പുകില്‍ പറയേണ്ടല്ലോ.

തേരട്ടയോടുള്ളത്രയും ഇല്ലെങ്കിലും പിന്നെയെനിക്ക് ഇതേ പേടി തോന്നിയിരുന്നത് ഞാഞ്ഞൂളി(മണ്ണിര)നോടാണ്. സ്കൂളില്‍ നിന് മടങ്ങുമ്പോള്‍ പലയിടങ്ങളില്‍നിന്ന് സംഘടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്ന ചെടികള്‍ നടാനായി കുഴിതോണ്ടുമ്പോള്‍ അതില്‍നിന്ന് പുളഞ്ഞുപൊന്തുന്ന ഞാഞ്ഞൂളുകളെ കണ്ട് ചെടിയും വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഭയന്നോടിയിട്ടുണ്ട് പലതവണ. എന്തായാലും ആ പേടി മാറിയത് പ്രീഡിഗ്രിയ്ക്ക് സുവോളജി ലാബില്‍ വച്ചാണ്. കീറിമുറിച്ച് പഠിക്കാനുള്ള സ്പെസിമനുകളില്‍ തവള-പാറ്റ എന്നിവയ്ക്കുപുറമേ ഞാഞ്ഞൂളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡിസക്ഷന്‍ ട്രേയില്‍ നിണ്ടുനിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന ഞാഞ്ഞൂളിനെ നോക്കാന്‍ പോലും ശക്തിയില്ലാതെ പകച്ചിരിക്കവേ, മിസ്സിന്റെ ദേഷ്യത്തോടെയുള്ള അലര്‍ച്ചയില്‍, അതുകേട്ട് ലാബ് അറ്റന്‍ഡറിന്റെ പരിഹാസച്ചിരിയില്‍, ഒക്കെ എന്തോ ഒരു വാശി കേറി , വിറകൈ കൊണ്ടാണെങ്കിലും ഞാന്‍ ടൂള്‍സെടുക്കുകയായിരുന്നു...... അങ്ങനെ രണ്ടുമൂന്നു ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ഞാഞ്ഞൂള്‍ എന്റെ പേടിസ്വപ്നമല്ലാതായി.

പക്ഷേ വര്‍ഷങ്ങളെത്ര കടന്നുപോയിട്ടും തേരട്ട ഇന്നുമെന്റെ മനസ്സിനൊരു കീറാമുട്ടി തന്നെ.ചുമരിലൂടെ പതിയെ നീങ്ങുന്ന ചെറുരേഖയായും, ചെടികള്‍ക്കിടയില്‍ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച ചക്രമായും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഇടങ്ങളില്‍ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ചോദ്യചിഹ്നമായുമൊക്കെ എത്രയൊ തവണ ഈ ചെറുജീവിയെന്റെ മനഃസ്സമാധാനം കെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.... തേരട്ട തുരത്തലിന്റെ ഭാഗമായി വീട്ടിലെ സകലമാന ജനലുകളും വെന്റിലേറ്ററുകളും കൊതുകുവല അടിച്ച് സുരക്ഷിതമാക്കിയിട്ടും ഫലമില്ല. എങ്ങിനെയെങ്കിലും അകത്തു കയറിപ്പറ്റുന്നതില്‍ എന്റെ എതിരാളി വിജയിക്കുക തന്നെ ചെയ്യുന്നു. സൂക്ഷിച്ചാല്‍ ദുഃഖിക്കേണ്ട എന്ന പോളിസിയാണ് ഞാനിതിന് ബദലായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് എന്റെ പതിവ് സൂക്ഷ്മപരിശോധനകളില്‍ മിക്കവാറും തേരട്ട കണ്ടെത്തപ്പെടാറുമുണ്ട്. ശരിക്കുമൊരു കള്ളനും പോലീസും കളി!!

ഇനി ഞാനും തേരട്ടയും തമ്മില്‍ എന്തെങ്കിലും മുജ്ജന്മബന്ധമുണ്ടായിരുന്നൊ എന്തോ......പോയ ജന്മങ്ങളിലെപ്പോഴോ തിരസ്ക്കരിക്കപ്പെട്ട വാത്സല്യത്തിന്റെ, സ്നേഹത്തിന്റെ, അതുമല്ലെങ്കില്‍ പ്രണയത്തിന്റെ കടം ബാക്കിയുണ്ടോ ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍? എങ്കില്‍.....എങ്കില്‍.......പ്രിയ സഹജീവീ, എന്നോടു പൊറുക്കുക..... ഒരുപക്ഷേ ഇനിയുമെത്രയോ ജന്മങ്ങള്‍ വേണ്ടിവന്നേക്കാം ഞാന്‍ നിന്നെ തിരിച്ചറിയാന്‍.........

വാല്‍ക്കഷ്ണം: എല്ലാത്തരം ഫോബിയക്കും ചികിത്സയുണ്ടത്രേ. ഇതില്‍ ജീവികളോടുള്ള ഫോബിയയുടെ ചികിത്സയ്ക്ക് പ്രധാനമായും നാല് ഘട്ടങ്ങളാണ് പറയുന്നത്.
ഒന്നാം ഘട്ടം:  ഭയമുള്ള ജീവിയുടെ/മൃഗത്തിന്റെ ഫോട്ടോ(ക്ലോസപ്പ്)യില്‍ എന്നും കുറേനേരം നോക്കിയിരിക്കുക.
രണ്ടാം ഘട്ടം:  അതിന്റെ വീഡിയോ ഷോട്ട് കുറേയധികം കാണുക.
മൂന്നാംഘട്ടം:  അവയുടെ (യഥാര്‍ത്ഥരൂപത്തോട് വളരെ സാമ്യമുള്ള) കൃത്രിമ രൂപങ്ങളോട് അടുത്തിടപഴകാന്‍ ശീലിക്കുക.
ഇതെല്ലാം തരണം ചെയ്തുകഴിഞ്ഞാൽ നാലാമത്തേതും അവസാനത്തേതുമായ  ഘട്ടമാ‍ണ് യഥാര്‍ത്ഥ ജീവിയുമായി ഇടപഴകാന്‍ ശ്രമിക്കുക എന്നത്.....

ആത്മഗതം: ങും....നടന്നതുതന്നെ!